Mijn altviool en ik.
het ging weer eens zoals altijd. Weer dat geruzie van mijn ouders, die heeft dit gedaan en die dat,
Ik wil de tafel dekken! Schreeuwde mama,
Ik wil een tafel waar aan ik rustig kan werken! Schreeuwde papa.
Jongens hou op! Schreeuwde ik, we moeten het met elkaar doen en met elkaars spullen.
Iedereen wil iets voor zichzelf ik ook! Maar we wonen nou eenmaal in dit kleine oude schuurtje, en we moeten het dus met elkaar en met elkaars spullen doen.
Papa en mama zeiden niks. Ik liep weg en ging naar mijn kleine kamertje, pakte mijn altviool en begon te spelen.
Al mijn gedachtes vlogen weg, niks niemand om me heen maar toch was ik niet alleen, ik en mijn altviool mijn altviool en ik vlogen hoe hoger hoe verder.
Ik schok op van de kookwekker, dat betekende dat ik moest komen eten, snel borg ik mijn altviool op en verstopte het onder mijn oude matrasje. Eenmaal aan tafel hoorde ik de klep van de brievenbus buiten, ik liep naar buiten om te kijken wat er in zat. Ik deed de klep open en pakte de brief.
De postbode jongen die net weg wou fietsen zei: die brief moet je aan je ouders geven, hij ziet er balangrijk uit.
Ik liep weer terug naar binnen en dacht die jongen is best leuk.
Ik las hardop wat erop de voorkant van de brief stond: BELASTING.
Ik gaf hem aan mama en zij keek heel ernstig naar papa. Ze haalde de brief eruit en begon te lezen: Geachte heer/vrouw Vaandrager, u hebt u belasting niet betaald, u krijgt van mij 3 dagen om het geld zo snel mogelijk overtemaken.
Ontvang ik het bedrag niet van u, dan moet helaas u huis uit. Niemand zei meer wat, de hele avond zei niemand meer wat.
Drie dagen later werd ik wakker door een bonsend geluid.
Het leek wel alsof alle meubels werden verschoven. Ik deed mij deurtje open en het leek wel een sprookje, alle meubels werden naar buiten gebracht.
Ik zag verderop mama staan en liep naar haar toe en zei: mam wat is dit? Wat gebeurd er? Mama begon te vertellen die brief van 3 dagen geleden weetje nog, daarin stond dat we belasting moesten betalen maar papa en ik hebben dat geld niet we kunnen het dus niet betalen.
Nu moeten we alle meubels gaan verkopen om geld te verdienen.
Helaas moet ook jij al je spullen inleveren, mama kreeg tranen in haar ogen net als ik.
Ik bedacht me geen seconde en rende zo snel als ik kon naar mijn kamer en dacht oooooooh nee dit kan niet mijn altviool, hij is het enige dat ik nog heb hem mag je nooit van mij afpakken.
In de verte zag ik een doos staan met een groot vest van papa.
Ik dacht als ik die nou aantrek dan verstop ik daaronder mijn altviool, maar aan wie moest ik hem geven? Ik wist het echt niet maar wat ik wel wist was dat ik nu moest gaan anders haalde ik het niet meer.
Heel voorzichtig klom ik uit mijn kleine raampje naar buiten met mijn altviool, ik en mijn altviool mijn altviool en ik.
Ik rende zo snel als ik kon totdat ik bij mijn lievelingsboom kwam, een prachtige beuken boom ik klom erin om even op zijn takken te rusten.
Een maar minuten later zag ik de postbode jogen weer voorbij gaan.
Zo snel als ik kon klom naar beneden en riep: WACHT!!!!!! De jongen draaide zich om en stopte, ik zei je moet me helpen, ik legde hem uit wat er thuis was en wat er ging gebeuren.
Hij schrok heel erg en zei: ik kan het niet, ik kan níetvoor je altviool zorgen ik weet niks van het instrument en........ Even was het stil. Ik vroeg zijn adres die schreef hij voor me op een postbode elastiek de Beukenlaan 12.
Ik zei nog verstop hem goed, en laat hem aan niemand zien ooit kom ik hier weer om hem optehalen.
Ik nam afscheid en rende weg met tranen over mijn wangen, langs de beuk en door de Beukenlaan naar huis.
Ik wil de tafel dekken! Schreeuwde mama,
Ik wil een tafel waar aan ik rustig kan werken! Schreeuwde papa.
Jongens hou op! Schreeuwde ik, we moeten het met elkaar doen en met elkaars spullen.
Iedereen wil iets voor zichzelf ik ook! Maar we wonen nou eenmaal in dit kleine oude schuurtje, en we moeten het dus met elkaar en met elkaars spullen doen.
Papa en mama zeiden niks. Ik liep weg en ging naar mijn kleine kamertje, pakte mijn altviool en begon te spelen.
Al mijn gedachtes vlogen weg, niks niemand om me heen maar toch was ik niet alleen, ik en mijn altviool mijn altviool en ik vlogen hoe hoger hoe verder.
Ik schok op van de kookwekker, dat betekende dat ik moest komen eten, snel borg ik mijn altviool op en verstopte het onder mijn oude matrasje. Eenmaal aan tafel hoorde ik de klep van de brievenbus buiten, ik liep naar buiten om te kijken wat er in zat. Ik deed de klep open en pakte de brief.
De postbode jongen die net weg wou fietsen zei: die brief moet je aan je ouders geven, hij ziet er balangrijk uit.
Ik liep weer terug naar binnen en dacht die jongen is best leuk.
Ik las hardop wat erop de voorkant van de brief stond: BELASTING.
Ik gaf hem aan mama en zij keek heel ernstig naar papa. Ze haalde de brief eruit en begon te lezen: Geachte heer/vrouw Vaandrager, u hebt u belasting niet betaald, u krijgt van mij 3 dagen om het geld zo snel mogelijk overtemaken.
Ontvang ik het bedrag niet van u, dan moet helaas u huis uit. Niemand zei meer wat, de hele avond zei niemand meer wat.
Drie dagen later werd ik wakker door een bonsend geluid.
Het leek wel alsof alle meubels werden verschoven. Ik deed mij deurtje open en het leek wel een sprookje, alle meubels werden naar buiten gebracht.
Ik zag verderop mama staan en liep naar haar toe en zei: mam wat is dit? Wat gebeurd er? Mama begon te vertellen die brief van 3 dagen geleden weetje nog, daarin stond dat we belasting moesten betalen maar papa en ik hebben dat geld niet we kunnen het dus niet betalen.
Nu moeten we alle meubels gaan verkopen om geld te verdienen.
Helaas moet ook jij al je spullen inleveren, mama kreeg tranen in haar ogen net als ik.
Ik bedacht me geen seconde en rende zo snel als ik kon naar mijn kamer en dacht oooooooh nee dit kan niet mijn altviool, hij is het enige dat ik nog heb hem mag je nooit van mij afpakken.
In de verte zag ik een doos staan met een groot vest van papa.
Ik dacht als ik die nou aantrek dan verstop ik daaronder mijn altviool, maar aan wie moest ik hem geven? Ik wist het echt niet maar wat ik wel wist was dat ik nu moest gaan anders haalde ik het niet meer.
Heel voorzichtig klom ik uit mijn kleine raampje naar buiten met mijn altviool, ik en mijn altviool mijn altviool en ik.
Ik rende zo snel als ik kon totdat ik bij mijn lievelingsboom kwam, een prachtige beuken boom ik klom erin om even op zijn takken te rusten.
Een maar minuten later zag ik de postbode jogen weer voorbij gaan.
Zo snel als ik kon klom naar beneden en riep: WACHT!!!!!! De jongen draaide zich om en stopte, ik zei je moet me helpen, ik legde hem uit wat er thuis was en wat er ging gebeuren.
Hij schrok heel erg en zei: ik kan het niet, ik kan níetvoor je altviool zorgen ik weet niks van het instrument en........ Even was het stil. Ik vroeg zijn adres die schreef hij voor me op een postbode elastiek de Beukenlaan 12.
Ik zei nog verstop hem goed, en laat hem aan niemand zien ooit kom ik hier weer om hem optehalen.
Ik nam afscheid en rende weg met tranen over mijn wangen, langs de beuk en door de Beukenlaan naar huis.