Diepgang
We communiceren
maar zeggen we iets
We kennen de waarheid
maar is die altijd oprecht
We horen
maar luisteren we ook
We kijken
maar zien we wel
We zwijgen
maar laten we ook de stilte toe
We oordelen
maar is die altijd zuiver
We maken keuzes
maar zijn die werkelijk van ons
We hebben rijkdom
maar is het wel eerlijk verdeeld
We hebben alles
maar is het ooit genoeg
We helpen
maar doen we dat voor die ander
We voelen
maar raakt het ons echt
We geloven in een God
maar geloven we in onszelf
We leven in vrijheid
maar zijn we werkelijk vrij
We leven
maar halen we er alles uit
Of zijn we zo
geconditioneerd
geïndoctrineerd
en misschien bang
voor diepgang
om de controle
over onszelf te verliezen
daarom uit zelfbehoud
en veiligheid
oppervlakkigheid
verkiezen?
maar... toch
blijven we zoeken
naar diepgang
liefde en geluk
Ria Wassenaar
http://www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/156586.html
Verantwoording
Ik las op een gegeven moment een gedicht over communicatie en dat sprak mij direct aan. We hebben allemaal zoveel mogelijkheden om met elkaar te communiceren via bijvoorbeeld social media, maar wanneer praat je nu écht nog van mens tot mens met elkaar? Het zijn vaak kleine berichtjes, opmerkingen die soms ook heel verkeerd begrepen kunnen worden. Als je écht met elkaar praat, luister je ook. Je ziet hoe de ander zich voelt en hoort ook hóe hij of zij praat en dan komt de boodschap heel anders over. Je gaat als mens gewoon mee in de met de rest; je kijkt vaak op het scherm van je mobieltje, tablet of naar je pc-scherm en heel vluchtig groet je nog eens een mens. Het is heel moeilijk om dat te doorbreken en daarbij is er ook altijd geluid om ons heen; geluid van films, muziek en vind maar eens een plek en een moment om eens even helemaal alleen én stil te zijn. Hoe ervaar je dat? Vind je dat heerlijk om zo ontspannen je gedachten te laten gaan of ben je bang voor welke gedachten er dan bij je naar boven komen? Gaat je geweten dan spreken? Dit gedicht heeft mij wel aan het denken gezet om te proberen zelf eens wat meer gewoon naar mensen te kijken en met hen te communiceren. Zelf vind ik het heerlijk om in stilte te leren of te lezen……
Stijlfiguren
In dit gedicht zie je veel opsommingen met daaraan gekoppeld een retorische vraag; de schrijfster benoemt iets en stelt daar direct een kritische retorische vraag over waarop je dus zelf al het antwoord weet. Die vraag zet je meteen aan het denken. De dichtvorm is enjambement: er is geen rijmvorm, zinnen worden afgebroken op een moment waar het niet hoort maar daardoor krijgt de volgende zin meer aandacht. Tot slot zie je hier heel duidelijk ook parallellisme: je leest steeds opeenvolgende zinnen die grammaticaal hetzelfde verlopenmet daarbij ook veel herhaling van woorden.
maar zeggen we iets
We kennen de waarheid
maar is die altijd oprecht
We horen
maar luisteren we ook
We kijken
maar zien we wel
We zwijgen
maar laten we ook de stilte toe
We oordelen
maar is die altijd zuiver
We maken keuzes
maar zijn die werkelijk van ons
We hebben rijkdom
maar is het wel eerlijk verdeeld
We hebben alles
maar is het ooit genoeg
We helpen
maar doen we dat voor die ander
We voelen
maar raakt het ons echt
We geloven in een God
maar geloven we in onszelf
We leven in vrijheid
maar zijn we werkelijk vrij
We leven
maar halen we er alles uit
Of zijn we zo
geconditioneerd
geïndoctrineerd
en misschien bang
voor diepgang
om de controle
over onszelf te verliezen
daarom uit zelfbehoud
en veiligheid
oppervlakkigheid
verkiezen?
maar... toch
blijven we zoeken
naar diepgang
liefde en geluk
Ria Wassenaar
http://www.gedichten.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/156586.html
Verantwoording
Ik las op een gegeven moment een gedicht over communicatie en dat sprak mij direct aan. We hebben allemaal zoveel mogelijkheden om met elkaar te communiceren via bijvoorbeeld social media, maar wanneer praat je nu écht nog van mens tot mens met elkaar? Het zijn vaak kleine berichtjes, opmerkingen die soms ook heel verkeerd begrepen kunnen worden. Als je écht met elkaar praat, luister je ook. Je ziet hoe de ander zich voelt en hoort ook hóe hij of zij praat en dan komt de boodschap heel anders over. Je gaat als mens gewoon mee in de met de rest; je kijkt vaak op het scherm van je mobieltje, tablet of naar je pc-scherm en heel vluchtig groet je nog eens een mens. Het is heel moeilijk om dat te doorbreken en daarbij is er ook altijd geluid om ons heen; geluid van films, muziek en vind maar eens een plek en een moment om eens even helemaal alleen én stil te zijn. Hoe ervaar je dat? Vind je dat heerlijk om zo ontspannen je gedachten te laten gaan of ben je bang voor welke gedachten er dan bij je naar boven komen? Gaat je geweten dan spreken? Dit gedicht heeft mij wel aan het denken gezet om te proberen zelf eens wat meer gewoon naar mensen te kijken en met hen te communiceren. Zelf vind ik het heerlijk om in stilte te leren of te lezen……
Stijlfiguren
In dit gedicht zie je veel opsommingen met daaraan gekoppeld een retorische vraag; de schrijfster benoemt iets en stelt daar direct een kritische retorische vraag over waarop je dus zelf al het antwoord weet. Die vraag zet je meteen aan het denken. De dichtvorm is enjambement: er is geen rijmvorm, zinnen worden afgebroken op een moment waar het niet hoort maar daardoor krijgt de volgende zin meer aandacht. Tot slot zie je hier heel duidelijk ook parallellisme: je leest steeds opeenvolgende zinnen die grammaticaal hetzelfde verlopenmet daarbij ook veel herhaling van woorden.