Alleen
Hij keek naar de vogels op de takken
en luisterde
naar hun kwetterend geluid.
Het deed hem denken aan een Gregoriaans gebed
een gebed
van innerlijke vrijheid.
Hij voelde hoe de muzikale noten
door zijn lichaam stroomden
naar zijn vingers
die de snaren beroerden
tot dissonerende klanken
tot een geluid
dat wegvluchtte voor zijn angsten.
Het deed zijn gedachten afdwalen
afdwalen naar het voor hem
zo bekende Petro Grad.
Waar duister en achterdocht
zijn ziel telkens kwelde
tot een ondoordringbaar geluid
tot een emotie in de diepere lagen
van het bewustzijn.
Geluk, gevoelens en gedachten
zijn synoniem
voor het hout dat de klanken voortbrengt.
Het orkest van muzikanten
welde gevoelens van eenzaamheid in hem op
de geur van het land kende hem niet
door een treurige traan verscheen zijn verdriet.
Bedroefd keek hij toe
op een sombere wereld
waar de klanken verzonken
in duister verzet.
Elke noot die hij raakte
klonk anders dan die van de anderen
elke snaar die gevoelig trilde
trilde anders, 'gevoeliger'
dan die van de rest.
Alsof de tonen
zich van elkaar scheidden
een andere emotie
een ander soort verdriet.
Na een laatste, stille vibrato
kwam het Gregoriaanse gebed ten einde
een zwijgzame stilte
vervulde de laatste toon
die resoneerde tot hij verzonk,
wegdwaalde en werd overgenomen
door een vogeltje
dat wegvloog
tot het als een stip aan de horizon verdween.
Verantwoording
Tot nu toe heb ik voor de opdrachten van poëzie gedichten geschreven waarbij steeds een rijmvorm aanwezig was. Ik ben begonnen met mijn gedachten in losse zinnen op te schrijven en vond het toen jammer om er een rijmvorm van te gaan maken. Ik vond enjambement heel goed passen bij dit gedicht want door de zinnen af te breken op een plek waar juist geen pauze valt, komt de nadruk te liggen op bepaalde woorden en lees je de coupletten heel aandachtig, op een heel andere manier dan in een rijmvorm.
Stijlfiguren
Heel af en toe is er ook alliteratie: Gregoriaans gebed, geluk – gevoelens – gedachten. Daarnaast is er ook een aantal malen sprake van opsomming: dat zie je onder andere in de coupletten 2 en 3 waar twee zinnen beginnen met ‘tot’ en in het 5e couplet waar twee zinnen beginnen met ‘een’. Ook is er in het laatste couplet sprake van antithese: ‘zwijgzame stilte’. In het 5e couplet hoor je de muziek als het ware toegaan naar een hoogtepunt, een climax die daarna in het 6e couplet weer afneemt en eindigt in stilte en rust.
Mijn gedachten bij dit gedicht
Bij het schrijven van dit gedicht ben ik gaan nadenken over vreemdelingen, mensen die in een ander land gaan wonen, soms op eigen initiatief maar soms ook gedwongen.
Je ziet soms mensen lopen die er wat verloren uitzien en ook op televisie krijg je beelden en verhalen te zien en te horen over hoe moeilijk het is om in een andere omgeving, een ander land te wennen. Alles wat bekend en vertrouwd was, ben je kwijt; je spreekt soms nog niet eens de taal van het land waar je bent en daarnaast ken je ook niet de gewoontes van het land. Wat kun je dan terugverlangen naar je eigen plek.
In mijn gedachten zie ik zo’n man voor me die in een, voor hem, vreemd land woont. Ik heb dat gecombineerd met het geluid van vogels en van muziek. De man is een violist en als spelend kijkt hij door het open raam naar buiten, hoort de vogels en z’n gedachten gaan naar zijn geboorteland. Hij heeft daar nare dingen meegemaakt en dat komt tot uiting in zijn muziek. Hij doorleeft heftige emoties en aan het eind is er de stilte; in mijn gedachten zie ik hem daar staan met z’n viool nog in de ene hand onder z’n kin geklemd, in de andere de strijkstok….
en luisterde
naar hun kwetterend geluid.
Het deed hem denken aan een Gregoriaans gebed
een gebed
van innerlijke vrijheid.
Hij voelde hoe de muzikale noten
door zijn lichaam stroomden
naar zijn vingers
die de snaren beroerden
tot dissonerende klanken
tot een geluid
dat wegvluchtte voor zijn angsten.
Het deed zijn gedachten afdwalen
afdwalen naar het voor hem
zo bekende Petro Grad.
Waar duister en achterdocht
zijn ziel telkens kwelde
tot een ondoordringbaar geluid
tot een emotie in de diepere lagen
van het bewustzijn.
Geluk, gevoelens en gedachten
zijn synoniem
voor het hout dat de klanken voortbrengt.
Het orkest van muzikanten
welde gevoelens van eenzaamheid in hem op
de geur van het land kende hem niet
door een treurige traan verscheen zijn verdriet.
Bedroefd keek hij toe
op een sombere wereld
waar de klanken verzonken
in duister verzet.
Elke noot die hij raakte
klonk anders dan die van de anderen
elke snaar die gevoelig trilde
trilde anders, 'gevoeliger'
dan die van de rest.
Alsof de tonen
zich van elkaar scheidden
een andere emotie
een ander soort verdriet.
Na een laatste, stille vibrato
kwam het Gregoriaanse gebed ten einde
een zwijgzame stilte
vervulde de laatste toon
die resoneerde tot hij verzonk,
wegdwaalde en werd overgenomen
door een vogeltje
dat wegvloog
tot het als een stip aan de horizon verdween.
Verantwoording
Tot nu toe heb ik voor de opdrachten van poëzie gedichten geschreven waarbij steeds een rijmvorm aanwezig was. Ik ben begonnen met mijn gedachten in losse zinnen op te schrijven en vond het toen jammer om er een rijmvorm van te gaan maken. Ik vond enjambement heel goed passen bij dit gedicht want door de zinnen af te breken op een plek waar juist geen pauze valt, komt de nadruk te liggen op bepaalde woorden en lees je de coupletten heel aandachtig, op een heel andere manier dan in een rijmvorm.
Stijlfiguren
Heel af en toe is er ook alliteratie: Gregoriaans gebed, geluk – gevoelens – gedachten. Daarnaast is er ook een aantal malen sprake van opsomming: dat zie je onder andere in de coupletten 2 en 3 waar twee zinnen beginnen met ‘tot’ en in het 5e couplet waar twee zinnen beginnen met ‘een’. Ook is er in het laatste couplet sprake van antithese: ‘zwijgzame stilte’. In het 5e couplet hoor je de muziek als het ware toegaan naar een hoogtepunt, een climax die daarna in het 6e couplet weer afneemt en eindigt in stilte en rust.
Mijn gedachten bij dit gedicht
Bij het schrijven van dit gedicht ben ik gaan nadenken over vreemdelingen, mensen die in een ander land gaan wonen, soms op eigen initiatief maar soms ook gedwongen.
Je ziet soms mensen lopen die er wat verloren uitzien en ook op televisie krijg je beelden en verhalen te zien en te horen over hoe moeilijk het is om in een andere omgeving, een ander land te wennen. Alles wat bekend en vertrouwd was, ben je kwijt; je spreekt soms nog niet eens de taal van het land waar je bent en daarnaast ken je ook niet de gewoontes van het land. Wat kun je dan terugverlangen naar je eigen plek.
In mijn gedachten zie ik zo’n man voor me die in een, voor hem, vreemd land woont. Ik heb dat gecombineerd met het geluid van vogels en van muziek. De man is een violist en als spelend kijkt hij door het open raam naar buiten, hoort de vogels en z’n gedachten gaan naar zijn geboorteland. Hij heeft daar nare dingen meegemaakt en dat komt tot uiting in zijn muziek. Hij doorleeft heftige emoties en aan het eind is er de stilte; in mijn gedachten zie ik hem daar staan met z’n viool nog in de ene hand onder z’n kin geklemd, in de andere de strijkstok….