Boektoets over het boek:
Titel: Het kankerkampioenschap voor junioren
Schrijver: Edward van de Vendel & Roy Looman
Voorwoord:
Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp mij aanspreekt en omdat ik nieuwsgierig was hoe het zou verlopen. Je weet bij het begin van het verhaal al dat de kanker overwonnen zal worden maar niet hoe Max ermee omgaat.
Ik heb gekozen voor niveau 4.3 omdat ik voor het eerst een boek heb gelezen zonder indeling in hoofdstukken. Als je een witregel zag was het voor mij een verrassing of het verhaal gewoon doorging of dat er iets nieuws verteld zou gaan worden.
Niveau 4.3
Dit boek is in de ik-vorm geschreven en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Er is geen indeling in hoofdstukken maar de schrijver gebruikt witregels om aan te geven dat hij over een nieuwe fase gaat vertellen. Ik moest hier wel aan wennen want meestal lees ik een boek tot een bepaald hoofdstuk en ga een dag daarna verder. Nu bleef ik maar doorlezen; omdat het onderwerp mij heel erg aanspraak én het boek spannend was, had ik het in één dag uit!
De hoofdpersoon Max vertelt het verhaal in de volgorde waarin de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Er wordt bij hem de diagnose Lymfklierkanker vastgesteld en hij moet hiervoor behandeld worden door middel van chemokuren. Het verhaal leest écht alsof Max het jou persoonlijk vertelt. Je leeft week na week met hem mee en dat maakt het zo echt en zie je hoe hij ervoor moet knokken. Aan het begin van het boek las ik de volgende zin:
“Mijn chemokuren gaan vandaag beginnen en ik zie de komende tijd als een treinrit. Over acht maanden eindigt de reis. Ik rijd rustig mee, en uiteindelijk stap ik uit. Genezen. Vrij. En ik beloof jullie nu alvast: dan gaan we feesten.”
Deze zin sprak mij heel erg aan omdat Max hier zo positief is, terwijl je weet dat hij ernstig ziek is. Ik kon niet stoppen met lezen na deze zin.
Het is geen zielig verhaal geworden; het boek is grappig maar ook heel eerlijk geschreven. Ik vond de volgende opmerkingen van Max bijvoorbeeld grappig en eerlijk:
“Dit is het ziekste spelletje dat ik ooit heb gespeeld – maar ik kan ongelooflijk slecht tegen mijn verlies, dus ik ga niet dood. Dan weet je dat alvast.”
"Ik ben de Messi van de kanker.”
Aan het einde van het boek wordt Max kankervrij verklaard en pakt hij zijn oude leven weer op. Het is een verhaal over verdriet en angst maar ook over liefde en vriendschap. Ik ben zeker van plan om ook het tweede deel te gaan lezen.
Annemarijn Lagerburg
Titel: Het kankerkampioenschap voor junioren
Schrijver: Edward van de Vendel & Roy Looman
Voorwoord:
Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp mij aanspreekt en omdat ik nieuwsgierig was hoe het zou verlopen. Je weet bij het begin van het verhaal al dat de kanker overwonnen zal worden maar niet hoe Max ermee omgaat.
Ik heb gekozen voor niveau 4.3 omdat ik voor het eerst een boek heb gelezen zonder indeling in hoofdstukken. Als je een witregel zag was het voor mij een verrassing of het verhaal gewoon doorging of dat er iets nieuws verteld zou gaan worden.
Niveau 4.3
Dit boek is in de ik-vorm geschreven en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Er is geen indeling in hoofdstukken maar de schrijver gebruikt witregels om aan te geven dat hij over een nieuwe fase gaat vertellen. Ik moest hier wel aan wennen want meestal lees ik een boek tot een bepaald hoofdstuk en ga een dag daarna verder. Nu bleef ik maar doorlezen; omdat het onderwerp mij heel erg aanspraak én het boek spannend was, had ik het in één dag uit!
De hoofdpersoon Max vertelt het verhaal in de volgorde waarin de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Er wordt bij hem de diagnose Lymfklierkanker vastgesteld en hij moet hiervoor behandeld worden door middel van chemokuren. Het verhaal leest écht alsof Max het jou persoonlijk vertelt. Je leeft week na week met hem mee en dat maakt het zo echt en zie je hoe hij ervoor moet knokken. Aan het begin van het boek las ik de volgende zin:
“Mijn chemokuren gaan vandaag beginnen en ik zie de komende tijd als een treinrit. Over acht maanden eindigt de reis. Ik rijd rustig mee, en uiteindelijk stap ik uit. Genezen. Vrij. En ik beloof jullie nu alvast: dan gaan we feesten.”
Deze zin sprak mij heel erg aan omdat Max hier zo positief is, terwijl je weet dat hij ernstig ziek is. Ik kon niet stoppen met lezen na deze zin.
Het is geen zielig verhaal geworden; het boek is grappig maar ook heel eerlijk geschreven. Ik vond de volgende opmerkingen van Max bijvoorbeeld grappig en eerlijk:
“Dit is het ziekste spelletje dat ik ooit heb gespeeld – maar ik kan ongelooflijk slecht tegen mijn verlies, dus ik ga niet dood. Dan weet je dat alvast.”
"Ik ben de Messi van de kanker.”
Aan het einde van het boek wordt Max kankervrij verklaard en pakt hij zijn oude leven weer op. Het is een verhaal over verdriet en angst maar ook over liefde en vriendschap. Ik ben zeker van plan om ook het tweede deel te gaan lezen.
Annemarijn Lagerburg